[SF] NoRitz ไอ้ตัวเล็กสุดที่รัก

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิคสั้นเรื่องนี้เป็น ชายรักชาย ถ้าใครไม่ชอบ กดออกที่ x มุมขวาบน ออกไปเงียบๆ อย่ามาก่อกวน

ศิลปินไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับฟินเรื่องนี้ ทั้งหมดเป็นความจิ้นส่วนบุคคลล้วนๆ

สวัสดีครัชชชชชชชชชชชช กระผม โตโน่คนโก้ คนดีคนเดิมไม่ได้เพิ่มเติมอะไรทั้งสิ้นคนนี้กลับมาแล้ว คือ ว่าผมเป็นคนดังของโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง ผมสนิทกับน้องคนนึงมาก รู้จักกันตั้งแต่จำความได้ เพราะบ้านเราติดกัน แม่ๆของเราก็สนิทกันดีซะยิ่งกว่าอะไร เรียกว่าขาช็อปทั้งคู่ตั้งแต่ผมจำความได้เหมือนกัน ผมกับน้องคนนั้นตัวติดกันตลอดจนหลายๆคนคิดว่าเรา 2 คนเป็นแฟนกัน จนต้องตาน้องสาวของผมยังแอบเชียร์เลย แต่ผมว่าผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับน้อง(มั้ง)นะ

“พี่โน่คร้าบบบบบบบบบบ” เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยคนที่ผมกำลังกล่าวถึงเมื่อสักครู่ ดังมาจากทางด้านหลังผม ใช่ครับน้องเป็นผู้ชายแต่ใครจะเชื่อล่ะว่าผู้ชายอะไรจะหน้าหวานได้ซะขนาดนั้น

วันนี้ผมพานอร์ตันคันโปรดมารอรับน้องหน้าตึกม.5เหมือนทุกๆวันครับ คลาสม.6ของผมจะเลิกก่อนน้อง 15-20 นาที ระหว่างรอน้องในทุกๆวันผมก็จะมีดูที่บอร์ดเกียรติยศของระดับชั้น ม.5  ที่จะมีเด็กหนุ่มน้อยหน้าหวานคนนึง ที่ได้เกรดอันดับสูงสุดในทุกๆการเทส หนุ่มหน้าหวานคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอนจาก นายเรืองฤทธิ์ ศิริพานิชย์ หรือ น้องริท ที่ผมพูดถึงให้ทุกคนฟังตั้งแต่แรกนั่นแหละครับ

“พี่โน่...ฟังริทอยู่ป่ะเนี่ย”

“ห้ะๆๆ โทษที เมื่อกี้ว่าไงนะ”

“พี่เก่งเพื่อนพี่อ่ะ เค้ามาเลือกให้ริทไปเล่นละครเวทีของโรงเรียนฉลองครบรอบ 68 ปีที่ก่อตั้ง”

“อ๋อ งั้นหรอ เล่นบทอะไรล่ะก้อนหิน ต้นไม้ หรือคนแคระ 55555+”

“แหม่ ระดับนี้แล้ว ต้องเล่นเป็นตัวเอกสิครับพี่ชาย”

“จริงหรอบักฮอบบิท ยังเดี๋ยวพี่พาไปกินพาเฟ่ต์ของโปรดเอ็ง ขึ้นรถมาเร็ว”

“คร้าบบบบบบบบบ”

ไอ้เก่งมันเป็นเพื่อนร่วมชั้น ม.6/8 ของผม แล้วมันก็มีแฟนชื่อ น้องเซน อยู่ ม.5/4 เพื่อนร่วมชั้นของบักเตี้ยเค้าน่ะ

“ริทๆ พรุ่งนี้พี่อาจจะมารับช้าหน่อยนะ ต้องเตรียมงานอะไรสักหน่อย กลับก่อนได้เลย”

“โถ่ ไอ้พี่กุ๊ย คนก็บอกอยู่ว่าจะได้เล่นละครเวที ริทก็ต้องไปซ้อมมั้ยล่ะคร้าบ จะกลับก่อนได้ไง เห็นหน้าโง่ๆไม่น่าโง่จริงเลยนะเนี่ย”

“อ้าวไอ้เตี้ย พูดงี้เดี๋ยวได้รู้กัน”

“กลัวจังเลย แบร่ :P”

มันพูดไปพลางแลบลิ้นปลิ้นตา แถมยังตักพาเฟ่ต์ เข้าปากสบายใจ น่าหมั่นใส้ซะจริง เดี๋ยวพ่อเอาแก้วพาเฟต่ซะกะบาลสักป๊าบ

“ว่าแต่พี่โน่เตรียมงานอะไรอ่ะ งานครบรอบเหมือนกันหรอ”

“ก็เออน่ะสิ มึงคิดว่าช่วงนี้จะมีงานอะไรให้กูทำอีกล่ะนอกจากไอ้งานครบรอบนี้กับการดูแลมันน่ะบักเตี้ย”

“เอ่อ.. ก็แค่ถามเฉยๆเอง -/////////- ”

“มึงเป็นอะไร หน้าแดงทำไม เป็นไข้หรอ”

“เปล่าพี่ คิดไปเองป่าว ไม่ได้แดงซะหน่อย”

“เออๆ เป็นไรบอกกูนะ กูเป็นห่วงมึงนะเนี่ย”
“รู้แล้วคร้าบบบบ -/////////-”

“นี่ไง หน้าแดงอีกแล้ว มึงเป็นอะไรเนี่ย”

“ฮ่วยยยยยย บอกว่าบ่เปนหยัง เข้าใจบ่”

“กูเป็นห่วงมึงเฉยๆนี่บักเตี้ย”

พูดแล้วผมก้เอามือไปขยี้ผมไอ้ริทมันเล่น ผมมันนุ่มดี กลิ่นแชมพูนั่นก็หอมถูกใจผมมาก จะว่าไปมันก็น่ารักดีนะเวลาหน้าแดงเนี่ย

“เป็นไรพี่โน่ นั่งยิ้มคนเดียว เป็นบ้าอ่อ”

“ป่าว กินๆไปมึงอ่ะ จะได้กลับบ้านกัน”

ในวันซ้อมวันแรก ขำมากครับนี่พูดเลย อ๋อลืมบอกไป ละครเวทีเรื่องนี้ผมเล่นเป็นพระเอกตามที่สาวๆในโรงเรียนรีเควสมา ส่วนนางเอกหรือนายเอกคู่กับผมก็คือไอ้ริท และมันจะต้องแต่งหญิง ตอนแรกมันก็ไม่ยอมแหละครับ และยังไม่รู้ด้วยว่าเล่นคู่กับผม จนไอ้เก่งผู้กำกับละครเวทีครั้งนี้มาบอกให้ผมช่องเกลี้ยกล่อมน้องให้ยอมมาเล่น ด้วยเหตุผลที่ว่ามันหน้าสวย แต่งหญิงขึ้นแน่นอน มันต้องมีฉากจูกจริงๆของพระนางบนเวทีซึ่งถ้าจะให้ผู้หญิงแท้ๆมาเล่นมันจะไม่ดีแน่ โรงเรียนของเรามีผู้ชายหน้าหวานหรือหน้าสวยอยู่ 2 คนครับคือไอ้ฮอบบิทนี่ และน้องเซนแฟนไอ้เก่งเค้า ซึ้งถ้าจะเอามาให้เล่นแทนเซนคงไม่ปัญหาเยอะเท่าไอ้เตี้ยนี่หรอก แต่ติดที่ว่าไอ้เก่งหึงครับ จบข่าว

จนผมบอกว่าไอ้ริทมันเล่นคู่กับผม มันก็ตกลงทันที แล้วก็ดูจะคึกอะไรเป็นพิเศษไม่รู้ ยังกับเด็กได้ของเล่น แต่พอเห็นสภาพมันโอเคแบบนั้นผมก็โล่งใจ

วันซ้อมวันแรกผ่านไปด้วยเสียงหัวเราะครับ ก็ไอ้ริทน่ะสิ แสดงเหมือนมาก จริตอะไรนี่มาเต็มพิกัด แต่มันติดตรงที่ว่า ฉากที่ผมเจอมันครั้งแรก ผมต้องตะลึงในความงามของมันไง มันเลยดูขัดๆพิกล ก็คนมันเจอกันทุกวัน จะไปตะลึงอะไรว้ะ !!

ถึงจะขัดๆไปหน่อย แต่ไอ้เก่งบอกไม่ใช่เรื่องใหญ่ ไม่เป็นไร และต่อจากนั้นก็มีฉากระยะประชิด จ้องตากัน แล้วก็จูบปากของจริง ซึ่งมันพาใจเต้นแปลกๆ พอเข้าฉากจูบได้ไม่นานไอ้ริทถึงกับเป็นลมล้มพับไปเลยครับ ผมเลยต้องพามันกลับมาส่งบ้าน แล้วขอนอนเฝ้าอยู่ดูแลมัน

“อื้ออออออออ ทำไมริทมาอยู่ที่ได้อ่ะพี่โน่ เราซ้อมละครกันอยู่ไม่ใช่หรอ”

“ก็มึงเป็นลมไปไง กูเลยพามาส่ง แล้วเป็นไงบ้างดีขึ้นยัง”
“โอเคแล้วพี่ พี่ไม่กลับบ้านหรอ”

“คืนนี้กูอยู่เฝ้ามึงที่นี่แหละ ขอแม่แล้ว มึงไปอาบน้ำไป”

“คร้าบๆๆๆ”

นานแล้วนะที่ผมไม่ได้เข้ามาห้องของ บักเตี้ยมัน ผมเดินสำรวจอะไรไปเรื่อยๆระหว่างที่มันกำลังอาบน้ำ ผมก็ไปเจอกล่องไม้เล็กๆใบนึง พอเปิดออกดูปรากฏว่าในนั้นมันมีรูปของผมอัดแอ่นอยู่ รูปตั้งแต่สมัยผมอยู่ประมาน ป.4 จนถึงปัจจุบันนี้ และในทุกรูป จะมีข้อความด้านหลัง ซึ่งผมจำลายมือนั่นได้ดี ทุกคำพูด มันเหมือนข้อความจากส่วนลึกของจิตใจที่เจ้าของลายมืออยากจะบอกกับผม และรูปสุดท้ายมันเป็นรูปล่าสุดกับเหตุการณ์ที่ผมนั่งอยู่บนนอร์ตันคันโปรดหน้าตึกม.5 และผมจำบรรยากาศนั้นได้ดีว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นมเอวานขณะที่ผมไปรอรับเจ้าของลายมือใต้รูปนั้น ข้อความมันเขียนเอาไว้ว่า

“ผมรักพี่...เกินกว่าพี่น้อง”

ตกใจมันก็ตกใจอยู่ แต่ไม่รู้ทำไมมันก็รู้สึกดีขึ้นมา หรือว่าผมจะรักน้องมันเหมือนกันว้ะ รักที่มากเกินกว่าพี่น้องของมัน บางทีผมก็สงสัยนะ ผมห่วงมันมากไปรึป่าว ผมหวงมันมากเกินไปมั้ย ผมกับมันตัวติดกันมากไปมากเกินควรหรืออะไรแบบนั้นหรือป่าว ผมยอมรับว่าตอนนี้ผมสับสนไปหมด ผมเก็บรูปใส่กล่องไม้นั่นแล้วเก็บให้เข้าที่ ก่อนจะออกไปนอกระเบียงเพื่อโทรหาใครสักคนที่มันสามารถตอบทุกคำถามคาใจของผมได้แน่นอน ไอ้เก่ง

(ว่าไงมึง โทรมาซะดึกเชียว แล้วไอ้ริทเป็นไงบ้าง)

“มันตื่นแล้ว อาบน้ำอยู่ กูมาดูแลมันอยู่เนี่ย กูมีเรื่องจะปรึกษาว่ะเก่ง”

(มีไรว่ามา)

จากนั้นผมก็เล่าทุกอย่าง ทุกข้อสงสัยของผมให้มันฟัง

(กูว่ามึงอาจจะรักไอ้เด็กแสบคนนี้แล้วล่ะเพื่อน ตอนกูชอบน้องเซนใหม่ๆก็แบบเนี้ย)

“ไอ้คำว่าอาจจะของมึงไม่ได้ทำให้กูรู้สึกดีขึ้นเลยเว้ยเพื่อน)

(ถ้ามึงอยากรู้ก็จูบแม่งอีกรอบเลยเป็นไงล่ะไอ่ห่าน ถ้าใจเต้นผิดปกติก็แปลว่าใชแล้วแหละ ถามกูจัง กูไม่ใช่กูรูนะ)

“ทำแบบนั้นแล้วน้องมันจะไม่โกรธกูหรอว้ะ”

(มึงนี่ซื่อเน้อะ กูประชดเข้าใจป่ะ !!! กูไปนอนล้ะ รำคานพวกเข้าใจอะไรยาก)

“เฮ้ยเดี๋ยวก่อนดิไอ้เก่ง....ไอ้เก่ง....ไอ้เก่งงงงงงง”

ตู๊ดๆๆๆๆๆ

ถึงแม่งจะประชด แต่ถ้าไมลองไม่รู้นี่ ฮ่าๆๆๆๆ (อิเฮียโรคจิต : ไรต์)

แอ๊ดด

“พี่โน่....อุ๊บ OxO”

ทันทีที่ริทเปิดประตูห้องน้องออกมา ผมที่ยืนดักรออยู่หน้าห้องน้ำอยู่แล้วก็กระโจนเข้าประกบปากกับมัน ปากเราบดขยี้กันช่วยเพิ่มความร้อนให้กับตัวเอง เจ้าตัวเล็กยังดูอึ้งๆอยู่แต่ไม่นานก็คล้อยตาม จูบของเรามันไม่ได้ทำให้ผมใจเต้นมากมายอะไรขนาดนั้น แต่รู้แค่ว่าปากของไอ้ตัวเล็กนี้มันหวานมาก ถ้าเป็นไปได้ขอหยุดเวลาไว้เพียงเท่านี้ หยุดไว้แค่นี้เลย เวลาที่เหมือนฝัน ฝันที่ดีมากจนไม่อยากตื่น

“อื้ออออ”  เสียงครางประท้วงในลำคอของคนตัวเล็กบ่งบอกว่ากำลังจะหมดอากาศหายใจ ผมจึงจำใจค่อยๆละริมฝีปากออกช้าๆอย่างอ้อยอิ่ง

“ทำอะไรของพี่เนี่ย -////////////-”

“มึงชอบพี่หรอเตี้ย ???”

“ระ....รู้แล้วหรอ O_O”

“อืม....ใช่จริงๆสินะ”

“พี่....รังเกียจผมมั้ย”

“พี่รังเกียจคนๆนึงในขณะที่พี่รักเค้าไม่ได้หรอกเตี้ยเอ้ย”

“รักหรอ ก็แค่พี่น้องสินะ”

มันทำท่าที่นอยด์แล้วเดินหนีไป

“แล้วพี่น้องที่ไหนเค้าจูบกันว้ะเตี้ย คิดดิคิด”

“แปลว่าพี่ชอบผมว่างั้น”

มันถามย้ำเหมือนลองเชิง ด้วยสายตาที่ไม่มั่นใจในคำตอบของผม

“ใช่”

“เห็นมั้ย พี่ก็แค่ชอบผม........ห๊ะ อะไรนะ พี่ชอบผมอ่อ”

“เออดิเตี้ย มึงจะเสียงดังทำไม”

“จริงนะพี่ พี่ไม่ได้หรอกผมนะ ผมโครตดีใจเลยพี่รู้ป่าว นึกว่าตัวเองจะเสียเวลาเปล่าๆไปรักไอ้คนที่เหมือนกุ๊ยข้างถนนแล้วนะเนี่ย”

“แหม....ไอ้เตี้ยคร้าบบ เกรงใจกูบ้างนิดนึง กูพี่มึงนะ”

“ใช่สิ...ก็แค่พี่”

อยู่ดีก็ๆมาทำเสียงนอยด์ ไอ้เตี้ยเอ้ยยยยยยย

“มึงอยากเป็นมากว่านั้นมั้ยล่ะ มากกว่าน้องกูอ่ะ”

“อะไรล่ะ”

“ถามแบบนี้แสดงว่าอยาก”

“ไม่รู้สิ จะได้เป็นอะไรยังไม่รู้เลย”

“มึงนี่เล่นตัวเน๊อะ เตี้ยคร๊าบบบบบบบบ....เป็นแฟนกับพี่นะ”

“ต้องตอบว่าไง”

“ตอบว่าไรก็ได้ เพราะยังไงมึงก็ต้องเป็นแฟนกูอยู่ดีเตี้ย”

“แม่ง ขี้โกงว่ะ นอนดีกว่า”

“ไอ้เตี้ย ตอบพี่มาก่อนอย่าเพิ่งนอน”

“ตอบอะไรไม่รู้ไม่ชี้”

“จะไม่ตอบใช่มั้ย ไม่ตอบกูปล้ำมึงนะริท”

“โอ้ยยยยยย ไอ้พี่โน่หื่น ก็รู้คำตอบอยู่แล้วยังจะถาม”

“ก็กูอยากได้ยินชัดๆ”

“ก็ได้ๆ ริทตกลงเป็นแฟนกับพี่โตโน่คร้าบบบบ พอใจยัง”

“ดีมาก มาให้พี่นอนกอดทีดิ”

และคืนนั้นก็จบลงที่ผมกับมันนอนกอดกันจนถึงเช้า ภาพของคนตัวเล็กในอ้อมกอดผมมันช่างน่ารักจริงๆ ตอนนี้แม่ๆรู้เรื่องที่เราคบกันแล้วครับ ผมไปบอกท่านตอนที่เจ้าตัวเล็กหลับอยู่ ซึ่งแม่ๆก็ไม่ได้ว่าอะไร ออกจะดีใจออกนอกหน้าด้วยซ้ำ ผมไม่คิดเลยว่าวันนึง ชีวิตผมจะมีความสุขได้ถึงขนาดนี้

วันแสดงละครเวที

วันนี้แสดงจริงแล้วครับ ผมกับริทแต่งตัวคนละห้อง เลยยังไม่ได้เจอกันเลย ไอ้เก่งบอกว่าจะได้เจอกันอีกทีตอนขึ้นเวทีแสดงจริงแล้ว

ซึ่งบทที่ผมต้องตะลึงในความสวยของริทมันไม่ติดขัดเช่นก่อน สวย สวยมาก สวยจริงๆ หนุ่มน้อยหน้าหวานตัวเล็กน่ารักกับวิกผมยาว ชุดสีดำตัดกับผิวขาวนั่นอย่างงดงาม เดินออกมาพร้อมกับร่มใสที่เป็นพล็อบเพิ่มความน่ารัก ละครเวทีวันนั้นจบลงด้วยดี ที่พวกหนุ่มเคลิ้มตามไปกับความสวยของสาวน้อยบนเวที จนผมอยากจะตะโกนออกไปดังว่า เมียกู!!!!!!!! แต่สุดท้ายมันก็ผ่านไป

“คราวหลังห้ามแต่งหญิงแล้วนะเตี้ย”

“ทำไมอ่ะพี่ น่ารักดีออก”

“คนมองเยอะกูไม่ชอบ”

“หึงอ่อ ???”

“เออดิ อารมณ์เสีย”

“คิกๆๆๆ”

“หัวเราะอะไรฮอบบิท”

“ป่าว 55555+”

“กูรักมึงนะริท”

“ริทก็รักพี่โน่”                 

จบลงด้วยบทจูบแสนหวานที่ไม่ต้องการทำพูดใดจะเอื้อนเอ่ย รสสัมผัสที่จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ยอม ผมหลงรักเด็กบ้านี้จนโงหัวไม่ขึ้นแล้วครับ

**END**

เครดิสรูปตามในภาพค๊าาาา